Η παθολογία της στοματικής κοιλότητας αποτελεί σημαντικό τμήμα της παθολογίας του ανθρώπου. Το στόμα είναι ένα σημαντικό όργανο με πολλές διαφορετικές λειτουργίες και είναι επιρρεπής σε μια ποικιλία ιατρικών ιατρικών διαταραχών. Πάνω από 700 συστηματικά νοσήματα μπορεί να εκδηλώσουν ευρήματα στη στοματική κοιλότητα.

Η παθολογία του Στόματος είναι η εξειδίκευση που ασχολείται με την διάγνωση και αντιμετώπιση νόσων και παθήσεων που εκδηλώνονται και επηρεάζουν τη στοματική κοιλότητα. Τα νοσήματα και οι παθήσεις που εμφανίζονται στο στόμα είναι δυνατό να οφείλονται σε τοπικά αίτια, ή σε εκδηλώσεις συστηματικής παθολογίας. Οι εκδηλώσεις που μπορεί να εμφανιστούν στη στοματική κοιλότητα πιθανόν να οφείλονται στους παρακάτω παράγοντες:

- Φλεγμονώδης παράγοντες (Μικροβιακός, Ιογενής, Μυκητιασικός κλπ)

- Τραυματικοί παράγοντες

- Αγγειακοί παράγοντες

- Μεταβολικά νοσήματα

- Αυτοάνοσα νοσήματα

- Νευρολογικοί παράγοντες

- Κληρονομικοί παράγοντες

- Φαρμακολογικοί παράγοντες

- Διατροφικοί παράγοντες

- Περιβαλοντικοί παράγοντες

- Αλλεργικοί παράγοντες

- Γαστρεντερολογικοί παράγοντες

- Ογκολογικοί – Νεοπλασματικοί παράγοντες (καλοήθεις, κακοήθεις)

- Άγνωστοι παράγοντες

- Βλεννογονίτιδες από επικουρικές θεραπείες (Ακτινο/Χημειοθεραπείες)

 

Η κλινική αξιολόγηση και διάγνωση των ασθενειών των ιστών του στόματος εμπίπτει στο πεδίο των ειδικών της στοματικής κοιλότητας. Αυτοί ασχολούνται με την παθολογία, τη φύση, τον εντοπισμό και τη διαχείριση των ασθενειών που επηρεάζουν τις στοματική και γναθοπροσωπική περιοχή, καθώς και τις διαδικασίες και τα αποτελέσματα αυτών των ασθενειών. Έτσι λοιπόν η ενδελεχής εξέταση της στοματικής κοιλότητας παρέχει τη δυνατότητα να αποκαλύψουμε σημεία και συμπτώματα που οφείλονται στις παραπάνω νόσους και παθήσεις. Ο προσδιορισμός λοιπόν των ενδοστοματικών ευρημάτων που είναι δυνατό να οφείλονται ειδικά σε μια συστηματική νόσο, ή σε συνδυασμό αυτών και με τις απαραίτητες διαγνωστικές, απεικονιστικές, εργαστηριακές εξετάσεις, οδηγεί στην έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία της. Ανάλογα με την περίπτωση, όταν απαιτείται μικροσκοπική αξιολόγηση, λαμβάνεται βιοψία.

Οδηγίες για ασθενείς που πρόκειται να υποβληθούν σε ακτινοθεραπεία (Α/Θ) στην περιοχή κεφαλής και τραχήλου (Κ&Τ) και τις οποίες πρέπει να εφαρμόσει κατά τη διάρκεια της θεραπείας.

Η ακτινοθεραπεία (Α/Θ) είναι μια ουσιαστική και αποτελεσματική θεραπεία στην αντιμετώπιση του καρκίνου (Κ&Τ), αλλά συγχρόνως α) επίπονη, γιατί απαιτεί την καθημερινή παρουσία (πιθανότατα εκτός Σαββάτου και Κυριακής), στο ακτινοθεραπευτικό κέντρο για διάστημα τουλάχιστον πέντε εβδομάδων (μπορεί να διαρκέσει και επτά εβδομάδες) και β) επώδυνη, γιατί στη διάρκεια της θα συμβούν μετρίου έως σοβαρού βαθμού παρενέργειες ή και επιπλοκές.

Για να μετριαστούν αυτές θα πρέπει ο ασθενής έγκαιρα -τουλάχιστον δύο εβδομάδες προ της έναρξης της Α/Θ- να εξεταστεί από τον/την οδοντίατρό του. Ο έλεγχος της στοματικής κοιλότητας θα πρέπει να είναι σχολαστικός και να γίνονται έγκαιρα, οι όποιες οδοντιατρικές εργασίες. Δόντια που χρήζουν εξαγωγή ή είναι οριακά προς εξαγωγή, θα πρέπει να αφαιρούνται τουλάχιστον δέκα ημέρες προ της πρώτης ακτινοθεραπευτικής συνεδρίας, ώστε η επούλωση να γίνεται απρόσκοπτα. Τα μετεξακτικά φατνία θα πρέπει να συρράπτονται, ώστε η επούλωση να επιταχύνεται.

Ο ασθενής θα πρέπει να ενημερώνεται ότι στη διάρκεια, αλλά και μετά το πέρας της ακτινοθεραπείας (για αρκετό διάστημα), θα πρέπει να αποφεύγει την κατανάλωση οινοπνευματωδών, όξινων και αεριούχων-ανθρακούχων ποτών, όπως επίσης και γεύματα με σκληρές τροφές. Επίσης θα πρέπει να τονίζεται στον ασθενή ότι η συνέχιση του καπνίσματος, όχι μόνο αυξάνει την αναμενόμενη βλεννογονίτιδα στη στοματική κοιλότητα και στο στοματοφάρυγγα, αλλά λειτουργεί και αρνητικά έναντι της ακτινοθεραπείας.

Με την έναρξη και κατά τη διάρκεια της Α/Θ, η στοματική υγιεινή πρέπει να είναι σχολαστική. Το βούρτσισμα των δοντιών γίνεται δύο έως τρείς φορές ημερησίως με μια πολύ μαλακή οδοντόβουρτσα και με οδοντόκρεμα, ήπιου ερεθισμού. Η οδοντόβουρτσα πρέπει να αντικαθίσταται στη μέση της ακτινοθεραπείας.

Μισή ώρα προ του φαγητού ο ασθενής κάνει στοματοπλύσεις (μπουκώματα), με σουκραλφάτη (Susp Peptonorm 1000mg, 1 κουταλιά της σούπας x3 ημερησίως). Το διάλυμα μπορεί να το καταπιεί. Στη διάρκεια της ακτινοθεραπείας και εφόσον εμφανιστεί-εγκατασταθεί βλεννογονίτιδα με συνοδό στοματοδυνία, στη σουκραλφάτη μπορεί να προστεθεί γέλη ξυλοκαΐνης (Xylocaine 2% gel).

Μετά το φαγητό ο ασθενής ξεπλένει το στόμα του με νερό και ακολουθεί βούρτσισμα με την οδοντόκρεμα, όπως περιγράφηκε προηγουμένως. Ακολουθούν στοματοπλύσεις (μπουκώματα) με Sodium bicarbonate 10ml (κυκλοφορεί σε amp), ή οξυγονούχο στοματικό διάλυμα (Unisept mouthwash), εναλλάξ.

Στη διάρκεια της ακτινοθεραπείας αρχίζει και εγκαθίσταται βλεννογονίτιδα, η οποία επιδεινώνεται σταδιακά.

Μετά την 6η συνεδρία λαμβάνονται τροχίσκοι-δισκία τυροτριχίνης (Trachistan), τρεις φορές ημερησίως.

Καθόλη τη διάρκεια της ακτινοθεραπείας γίνονται στοματοπλύσεις (μπουκώματα) και στη συνέχεια κατάποση με διάλυμα λιναρόσπορου (αφέψημα) τρείς φορές ημερησίως.

Θα πρέπει να τονιστεί ότι το διάστημα που μεσολαβεί μεταξύ στοματοπλύσεων θα πρέπει να είναι τουλάχιστον μίας ώρας για να δρα το στοματικό διάλυμα που εφαρμόζεται.

Τα συμπτώματα της βλεννογονίτιδας και της ξηροστομίας, που σταδιακά εγκαθίσταται επιδεινώνονται συνήθως μετά την 8η- 10η συνεδρία Η ξηροστομία οφείλεται στη σταδιακή καταστροφή του παρεγχύματος των μειζόνων, αλλά και ελασσόνων σιαλογόνων αδένων και στη μείωση παραγωγής σιέλου.

            Ο ασθενής συνιστάται να αρχίζει: α) ψεκασμούς της στοματικής κοιλότητας με τεχνητό σίελο (Bioxtra spray), τέσσερις φορές ημερησίως, β) επαλείψεις των ούλων δύο φορές ημερησίως με ενυδατική γέλη υποκατάστατο σίελου (Biotene oral Balance) και γ) στοματοπλύσεις με υγραντικό & λιπαντικό (Biotene mouth wash ή Unimoist gel) δύο φορές ημερησίως.

Εφόσον εγκατασταθεί μυκητίαση (λευκωπό επίχρισμα στη ράχη της γλώσσας, το οποίο δεν αφαιρείται εύκολα), χορηγείται αντιμυκητιασικό διάλυμα (Dactarin oral Susp), μία κουταλιά του γλυκού τρείς φορές ημερησίως.

Ενδείκνυται η χρήση φθοριούχου γέλης (Easy gel) για το βούρτσισμα των δοντιών, τρείς φορές την εβδομάδα, καθώς και συχνή χρήση οφθαλμικής αλοιφής Vit. A+E σε συνδυασμό με αντιμικροβιακή αλοιφή στις εξελκώσεις βλεννογόνου των χειλέων. Επίσης η εφαρμογή κρυοθεραπείας είναι χρήσιμη στην πρόληψη και την αντιμετώπιση της στοματοβλεννογονίτιδας. Χρησιμοποιούνται μικρά τεμάχια πάγου, καθώς και αρωματισμένα μικρά θραύσματα πάγου. Με τα παγάκια που λιώνουν αργά στο στόμα, περιορίζεται η σοβαρότητα των συμπτωμάτων της στοματοβλεννογονίτιδας μετά από χημειοθεραπεία.

            Θα πρέπει να τονιστεί ότι λόγω της στοματοδυνίας, κατά συνέπεια αδυναμίας επαρκούς σίτισης ο ασθενής σταδιακά χάνει βάρος. Είναι ουσιώδες να προσπαθεί να λαμβάνει τις αναγκαίες θερμίδες (ζωικές, κυρίως πρωτεΐνες όπως αυγά, κρέας, ζωικό λίπος, γαλακτομικά) και να ενυδατώνεται, τουλάχιστον με 2-3l ημερησίως (χυμοί μήλου, μπανάνας, νερό). Συχνά είναι περισσότερο εύκολο να πίνει νερό με τη μορφή θραυσμάτων πάγου (chips) ή υγρά, καταπίνοντας παγωτό.

Τι είναι η βλεννογονίτιδα

Βλεννογονίτιδα αναφέρεται ως την φλεγμονώδη διεργασία των βλεννογόνων της στοματικής κοιλότητας και της γαστρεντερικής οδού. Η στοματίτιδα παραπέμπει σε φλεγμονώδεις καταστάσεις του στόματος συμπεριλαμβάνοντας όχι μόνο του βλεννογόνου, αλλά και της οδοντοφυΐας, του ακροριζίου και του περιοδοντίου. Χρησιμοποιείται επίσης ο όρος βλεννογονίτιδα της πεπτικής οδού, για βλεννογονίτιδα στη στοματική κοιλότητα και της γαστρεντερικής οδού ως μία ένοια.

Στην ξηροστομία μειώνεται ή ροή του σιέλου και μπορεί ή όχι να συνοδεύεται από βλεννογονίτιδα. Οι ποικίλοι βαθμοί σοβαρότητας της βλεννογονίτιδας σε ασθενείς που λαμβάνουν κυτταροτοξική θεραπεία κυμαίνονται από ήπιες αλλαγές αίσθησης, έως συρρέουσες, ελκώδης, αιμορραγικές βλάβες. Οι βλάβες αυτές μπορεί να είναι παρούσες σε όλη τη στοματική κοιλότητα και του γαστρεντερικού σωλήνα.

Τα συμπτώματα των ασθενών που σχετίζονται στην από του στόματος βλεννογονίτιδα περιλαμβάνουν αλλαγές στην αίσθηση, δυσκολία ομιλίας και κατάποσης, παρουσία πληγών και μερικές φορές ξηρότητας. Ακόμη εμφανίζονται συμπτώματα, όπως πόνος, αιμορραγία, λοίμωξη, εξέλκωση, ξηροστομία και αλλαγές στη γεύση.

Ο πόνος της βλεννογονίτιδας μετά από ακτινοθεραπεία–χημειοθεραπεία είναι ένα από τα σημαντικότερα κλινικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο γιατρός των ασθενών με καρκίνο κεφαλής & τραχήλου. Η βλεννογονίτιδα παρεμβαίνει στην άνεση της διατροφής, την επικοινωνία, την γενική ευημερία, και συμβάλλει στην επιβάρυνση της ασθένειας. Μπορεί να οδηγήσει σε μειώσεις της δόσης σε μελλοντικές θεραπείες και ως εκ τούτου επηρεάζοντας την πιθανότητα για βέλτιστο αποτέλεσμα και ανταπόκριση στη θεραπεία της υποκείμενης νόσου.

Η βλεννογονίτιδα έχει συνδεθεί με μια μειωμένη ποιότητα ζωής, ιδιαίτερα σε καρκίνο κεφαλής και τραχήλου με συναισθηματικές διαταραχές της διάθεσης, κατάθλιψη, θυμό σε ασθενείς που λαμβάνουν χημειοθεραπεία. Η καταστολή του μυελού των οστών επέτρεψε την κλιμάκωση της δόσης της χημειοθεραπείας και έτσι πραγματικά αύξησε την πιθανότητα της βλεννογονίτιδας. Ημερολόγια ασθενών έχουν προταθεί για την ενίσχυση των ασθενών στην περιγραφή της εμπειρίας τους για τη στοματική κοιλότητα και τις αλλαγές κατά τη διάρκεια της θεραπείας τους.

Ιστορικά η βλεννογονίτιδα είναι σχετικά μία απλοϊκή διαδικασία, που αποτέλεσμά της είναι η μη ειδική βλάβη των επιθηλιακών κυττάρων από κυτταροτοξικές θεραπείες και η καθυστερημένη αντικατάσταση αυτών των κυττάρων από τη βασική στιβάδα. Η ιστική βλάβη του βλεννογόνου μετά από ακτινοθεραπεία–χημειοθεραπεία είναι μια δοσοεξαρτώμενη παρενέργεια, η οποία περιορίζει τη λήψη τροφής και τη στοματική λειτουργία.

Η βλεννογονίτιδα που προκαλείται από τη χημειοθεραπεία και ακτινοθεραπεία σχετίζεται με ειδικούς παράγοντες, χωρίς όμως να είναι απόλυτα κατανοητοί οι μηχανισμοί γένεσής της. Οι επιπλοκές του στόματος σε ασθενείς με καρκίνο κεφαλής-τραχήλου που λαμβάνουν ακτινοθεραπεία ή χημειο-ακτινοθεραπεία παρουσιάζονται στον παρακάτω πίνακα. 

Έχει προταθεί ένα θεωρητικό μοντέλο για την ανάπτυξη και ανάλυση της βλεννογονίτιδας που έχει πέντε φάσεις:

1) την έναρξη

2) την παραγωγή και ρύθμιση της μετάδοσης του μηνύματος

3) ενίσχυση και σηματοδότηση

4) εξέλκωση και

5) επούλωση.

Κάθε φάση περιλαμβάνει έναν καταρράκτη αντιδράσεων, θέτοντας τις βάσεις για την βλεννογονίτιδα ως πιο περίπλοκη από ότι πιστευόταν αρχικά. Το πρώτο βήμα στη διαδικασία, είναι η παραγωγή δραστικών ουσιών του οξυγόνου που θα οδηγήσουν σε άλλες βιολογικές διεργασίες και θα προκαλέσει την άμεση κυτταρική βλάβη.

Αύξηση στην έκφραση και την παραγωγή του μηνύματος παρουσιάζεται εξαιτίας της ενεργοποίησης μιας ποικιλίας παραγόντων μεταγραφής από τα είδη αντιδραστικού οξυγόνου, κατά την ακτινοβολία, και χημειοθεραπεία. Κατά την μεταγραφή και άλλοι παράγοντες όπως οι κυτοκίνες, μπορούν να ενεργοποιήσουν τα μονοπάτια που οδηγούν σε περαιτέρω βλάβη των ιστών και την κατανομή τους.

Κατά τη διάρκεια της σηματοδότησης και ενίσχυσης, οι οδοί που έχουν μεταβληθεί συνεχίζουν να επηρεάζουν ο ένας τον άλλο, οδηγώντας σε ένα περιβάλλον όπου έχει μεταβληθεί ο βλεννογόνος.

Τα τελευταία χρόνια έχει προτείνει ο Sonis (2010), επέκταση των στοιχείων που εμπλέκονται στην έναρξη και που μπορεί να εμπλέκονται στη φάσης της ενεργοποίησης. Αυτό φαίνεται θεωρητικό, καθώς συνεπάγεται μία διαδικασία στην οποία τα κύτταρα βλάπτονται με την ακτινοβολία ή την χημειοθεραπεία και υπάρχει απελευθέρωση μορίων, όπου αυτά συνδέονται με τους υποδοχείς των επιθηλιακών ενδοθηλιακών κυττάρων και τους ινοβλάστες. Αυτά στη συνέχεια να προκαλούν την έναρξη για μια διαδικασία που βλέπουμε ως βλεννογονίτιδα.

Πίνακας στον οποίον καταγράφονται ανά εβδομάδα οι μεταβολές στο στοματικό βλεννογόνο και η δυνατότητα λήψης τροφής.

ΣΤΑΔΙΑ ΒΛΕΝΝΟΓΟΝΙΤΙΔΑΣ
Grade 0 Φυσιολογικός βλεννογόνος
Grade 1 Ερυθρότητα και πόνος
Grade 2 Έλκη Αποφυγή ξηράς τροφής
Grade 3 Έλκη υγρή μόνο διατροφή
Grade 4 Έλκη αδυναμία λήψης τροφής

Η τακτική, ανά εβδομάδα παρακολούθηση και εξέταση της στοματικής κοιλότητας του ασθενούς από το Στοματικό & Γναθοπροσωπικό Χειρουργό ή τον νοσοκομειακό ή εξειδικευμένο Οδοντίατρο είναι αναγκαία.

Ο βαθμός βλεννογονίτιδας καταγράφεται σύμφωνα με τον Πίνακα της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας (ΠΟΥ) και προστίθενται τα αναγκαία φαρμακευτικά σκευάσματα ή δίνονται οι αναγκαίες κατευθύνσεις ως προς τη διατροφή.